فناوری کنونی فرود محموله‌ها در فضا مربوط به دهه 70 میلادی و پروژه‌ی وایکینگ است که دو جستجوگر را در سال 76 روی مریخ نشاند و 35 سال بعد نیز برای بار دوم کنجکاوی را به سلامت روی مریخ فرود آورد.
فناوری جدید قرار است جایگزین روش قدیمی شود تا درهای بیشتری را به روی دانشمندان ناسا برای ارسال محموله‌های سنگنین‌تر و قوی‌تر باز کند.
در اين آزمايش، بالنی عظیم به بزرگی یک زمین فوتبال که از گاز هلیوم پر شده بود به همراه فضاپیمای ناسا به فضا پرتاب شد. این بالن طی دو ساعت و نیم فضاپیما را به ارتفاع ۳۶ هزار متری زمین رساند. در آنجا موتور موشکی فضاپیما روشن شد و پس از جدایی از بالن آن را تا ارتفاع ۵۴ هزار و ۹۰۰ متری زمین بالا برد. شرایط جوی در این ارتفاع شبیه به شرایط فضاپیماهای مریخی به هنگام فرود بر روی این سیاره است. پس از آن مرحله بازگشت به زمین آغاز شد.
گرچه دانشمندان ناسا از انجام مراحل صعود این بشقاب‌پرنده رضایت داشتند، اما این فضاپیما در راه بازگشت به زمین با مشکلاتی روبرو شد و برنامه تنظیم شده با موفقیت کامل توأم نبود.
فضاپیما قرار بود در مرحله بازگشت به زمین به آرامی بر سطح اقیانوس آرام بنشیند، اما به‌رغم کارکرد دقیق ترمزهای اولیه، چتر نجات تعبیه شده در فضاپیما به قطر ۳۶ متر به موقع و به طور کامل عمل نکرد و سبب شد فضاپیما در اقیانوس سقوط کند.
دانشمندان هنوز دو آزمایش دیگر برای بهینه‌سازی این فضاپیما در نظر گرفته‌اند تا همه مشکلات بشقاب‌پرنده برطرف شده و آماده پرتاب نهایی به سوی مریخ شود.
دانشمندان ناسا در نظر دارند فناوری فرود به سطح مریخ را هر چه بیشتر توسعه دهند، تا بتوانند در آینده محموله‌های سنگین‌تری را به این سیاره سرخ فام بفرستند.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
